Georges Collignon

In Parijs, waar hij woont tot zijn terugkeer naar Luik in 1969, slaat hij resoluut de weg in van het niet-figuratieve. De vormgeving, die op de kleur berust, bevrijdt zich van de voorstelling en wordt alleen door de creativiteit van de kunstenaar bijgestuurd.

In de jaren 60 zal Collignon het figuratieve geleidelijk in de abstractie herintroduceren. Een geslaagd samengaan waardoor ongewone, gedurfde en weergaloze werken totstandkomen. Het wordt een van zijn meest succesvolle periodes. De menselijke figuur, de vrouw, de erotiek brengt hij opnieuw in beeld. Die 'nieuwe figuratie’ wordt gekenmerkt door hedonisme en uitgelatenheid en zit vol humor en referenties in de vorm van grappige toespelingen. Ze komt tot uiting in gedreven composities waarin harnassen, ledenpoppen, goud- en zilverfolie voorkomen. Er zijn duidelijk invloeden van het Italiaanse Quattrocento alsook van iconen en van de Weense schilder Klimt. Een zeker surrealisme is nooit ver weg …

Vanaf het einde van de jaren 80 betracht Collignon een synthese van de 40 jaar waarin hij als schilder actief was. Hij blijft een voorliefde koesteren voor de tekening (waartoe Mambour, Brasseur, Bonvoisin hem reeds in de academiejaren hadden aangezet) ; zijn gevoel voor de opbouw blijft onverminderd scherp, zijn penseelstreek is nu eens trillend zoals bij Bonnard, dan weer effen, maar speelt steeds handig met kleurschakeringen ; opvallend is vooral dat zijn werklust en zijn zinnelijk verbeeldingsvermogen tot op het laatste onveranderd blijven.

Collignons schilderavontuur sluit dan ook af met een kunst die van alle scholen en modes bevrijd is, als het ware met een nieuwe ‘barok’ waarmee hij te verstaan geeft dat deze wereld veelzijdig en vergankelijk is en slechts in de Kunst kan voortleven.

De erfenis van deze kunstenaar wordt VERDEDIGD EN VERDEELD door de MDZ ART GALLERY.