Lucebert

Schilder, dichter

Initieel  is Lucebert bij de cobra groep betrokken als dichter. Hij blijkt in retrospectief ook één van de belangrijkste Nederlandse dichters van de 20ste eeuw, maar daar stopt zijn creatie niet. Hij is één van de enigste Nederlandse dichters die met zijn dichtwerk middelen de mogelijk creëert om zijn andere passie, tekenen en schilderen te realiseren.

Luceberts vroege beeldende werk speelt zich af in de mythologische wereld. Het is een droomwereld vol onvoorspelbare transformaties en confrontaties. Van jongs af aan heeft Lucebert getekend, elke dag, in een niet aflatende productie. Pas vanaf 1956 schildert hij ook regelmatig; voor die tijd ontbraken hem daartoe de middelen. Zijn cobra tekeningen hebben dan ook een hoog poëtisch gehalte.

Veel van zijn wezens, die hij dan tekent of schildert, hebben iets kwetsbaars en naïf, en daarom ook vaak iets geestigs. Plompverloren staan ze weerloos en ongewapend in de wereld.

Eind jaren 50 begint zijn beeldende oeuvre een meer expressionistische toon te krijgen. Portretten worden een belangrijk onderwerp in zowel de tekeningen als de schilderijen, waarbij een karikaturale benadering Lucebert niet vreemd is. Het werk van Lucebert heeft steeds een onvergelijkbare vitaliteit.

In jaren 80 gaat de kunstenaar een gevecht aan met elk traditioneel schoonheidsbegrip. Kunst was ooit het medium waarin mensen hun dromen van een beter, mooier, gelukkiger leven konden uitleven; een belofte, een anticiperend beeld van wat misschien ooit in de werkelijkheid mogelijk was. Voor Lucebert is dit zeker niet de bedoeling.

‘Nooit is iets zonder geweld en nergens is het stil', dichtte Lucebert ruim tien jaar later.

Tot aan zijn dood in 1994 bleef hij zeer creatief en maakte hij hoogstaande werken zowel in de dichtkunst als in zijn beeldend oeuvre.